Jorieke Markerink
Toen Jorieke Markerink naast een burn-/bore-out ook nog eens een quarterlife crisis kreeg, besloot ze het definitief anders te doen. Ze nam ontslag bij haar corporate baan, kocht een backpack en ging met haar toenmalige vriend op wereldreis. Bij terugkomst richtte Jorieke PROJECT-R op: een bedrijf wat zowel millennials als organisaties helpt om bewuster naar werk en leven te kijken. “Het is voor iedereen goed om af en toe eens te denken: waar ben ik nou helemaal mee bezig?”
Ik was vroeger een ontzettende streber en ging altijd voor het hoogst haalbare. Na mijn studie wilde ik dan ook maar één ding: CEO worden van een groot, internationaal bedrijf. Ik ging aan de slag bij de Rabobank als management trainee, maar kwam er al snel achter dat die omgeving en dat werk niet bij mij paste. Ik negeerde dat volledig en stopte al mijn energie in mijn werk, maar kreeg daar te weinig energie voor terug. Gevolg: een burn-/ bore-out. Na een paar maanden krabbelde ik weer op en switchte van functie binnen de bank. Ook al was dat echt een hele leuke rol, er bleef een gevoel knagen van ‘is dit het nou?’ Ik had het gevoel dat ik als een soort robot door het leven ging. Ik was klaar met het 9-tot-5-ritme en mijn leven in Amsterdam. Ik had de behoefte om te resetten en ik wist dat dat niet ging lukken als ik doorging met wat ik deed. Dus nam ik ontslag en ging ik met mijn toenmalige vriend op wereldreis: de beste beslissing ooit.
“Werk is een belangrijk onderdeel, maar slechts een onderdeel.”
Op reis leerde ik weer bewust en langzamer te leven. Ik kwam veel mede millennials tegen uit verschillende culturen. In de gesprekken met hen merkte ik dat ook zij bezig waren met zingeving en het lastig vonden om echt waarde toe te voegen binnen de structuur en kantoorpolitiek van bedrijven. Werken lijkt soms wel een grote bak met emails te zijn geworden. Er is door de vele strakke deadlines zo weinig tijd om te reflecteren over ons werk. We leven en werken niet bewust, maar worden geregeerd door de waan van de dag. Hier wilde ik iets mee doen. Ik wilde millennials en organisaties helpen bewuster naar werk en leven te kijken en ze daardoor ook dichter bij elkaar brengen. Met PROJECT-R richt ik mij dus niet alleen op werk, maar ook op het leven. Het is echt een life design traject waarbij ik kijk naar het totaalplaatje. Werk is een belangrijk onderdeel, maar slechts een onderdeel.
Een van de eerste ideeën voor PROJECT-R was het ‘gapyear for grownups’. Een gapyear is niet alleen voor studenten, maar juist ook heel nuttig als je wat ouder bent. Het is goed om soms even een break te nemen, je lijf en hoofd wat rust te geven. Jezelf de kans te gunnen om jouw perceptie en hoe je in het leven staat te veranderen. Je identiteit is vloeibaar. Je weet nu misschien wat je wil doen, maar dit kan zo weer veranderen als je op een ander punt in je carrière en leven staat. Veel van de problemen als een quarterlife crisis en burn- en bore-out kunnen door structureel momenten van reflectie in te bouwen, worden voorkomen.
Ik heb voor mezelf een aantal gouden regels om te blijven reflecteren. Zo koppel ik na een drukke periode standaard een periode los. Even twee weken niet bereikbaar. Tijdens zo’n periode ga ik het liefst de natuur in en lees ik veel boeken. Het is ongezond om maar door te gaan. Eén keer in de drie maanden gaat er een timer op mijn telefoon af waarop staat: waar ben ik nou helemaal mee bezig? Dat is mijn bewustwordingsmoment. Ik ga dan echt even zitten om te reflecteren. Leef ik nog volgens mijn waarden? Waarom ben ik gaan ondernemen? Voor mij zijn die momenten heel belangrijk om scherp te blijven en niet op de automatische piloot door het leven te gaan.
“Ik kan niet falen, want het is één groot experiment.”
Als ondernemer leer je niet alleen op professioneel gebied, maar ook als mens. Je moet ineens alles zelf doen en ontdekt kanten en skills van jezelf waarvan je denkt: had ik dat in me? Het is een proces van vallen, opstaan en weer doorgaan. Als ik vroeger het woord sales hoorde, dacht ik: gadver. Voor PROJECT-R moest ik wel en nu word ik door mijn huisgenoot, die zelf veel ervaring heeft in de sales, zelfs de sales queen genoemd. Het bleek mij vrij natuurlijk af te gaan. Dat zijn hele leuke dingen om te ontdekken, maar uiteindelijk ben je zonder baas wel verantwoordelijk voor alles: the good en the bad. Als iets slecht gaat, kan je alleen bij jezelf aankloppen. Daar moet je dan mee dealen. Dat kan soms vervelend zijn, maar falen kan niet. Ondernemen is één groot experiment en een experiment kan alle kanten op. Werkt het niet? Dan ga ik gewoon wat anders doen. Vind ik het niet meer leuk? Dan stop ik ermee. De gedachte dat ik niet kan falen, omdat het een experiment is, geeft mij heel veel rust. Je leven is veel trial and error. Je moet dingen uitproberen en nog altijd liever geprobeerd, dan helemaal niet gedaan. Geef jezelf de kans om te ontdekken of iets bij je past. Zo niet, ook goed. Dan stop je er weer mee. Doe het voor jezelf en niet voor een ander.
Ik ben gewoon begonnen met PROJECT-R. Zonder doelen. Het enige doel wat ik had was binnen een kwartaal mijn eerste klant binnenhalen. Dat doel ging niet om geld, maar meer om of ik het wel kan en of het concept werkt. Nu anderhalf jaar later heb ik nog steeds geen concrete doelen, omdat het mij niet gaat om (financiële) targets. Dat heb ik losgelaten toen ik uit het corporate leven stapte. Wat ambitie, succes en geluk is, is heel persoonlijk. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Ik ga vooral voor impact. Dat is het mooiste wat ik kan bereiken met mijn werk. Met mijn bedrijf help ik mensen en voel ik dat ik echt iets doe wat zingevend is.
Dingen gratis doen? Belachelijk.
Hoewel geld voor mij niet leidend is, vind ik het idioot dat mensen bij de start van je bedrijf vinden dat je dingen eerst gratis moet doen. Normaal is je proeftijd bij een organisatie toch ook niet gratis? Ik heb één keer iets gratis gedaan voor een wat bekendere blogster, dus dat had potentie om meer op te brengen, maar daarna dacht ik: fuck deze shit. Ik heb daardoor bewust dingen laten schieten, ondanks dat ik wel geld nodig had. Maar het voelde niet goed. Dan maar geen geld. Ik wist dat ik het eerste jaar van mijn spaarrekening kon leven, dus dat heb ik ook gedaan. Ik weet wat ik waard ben en ik ben ook niet bang om dat te vragen. Je hoeft heus niet gelijk de hoofdprijs te vragen, maar schat jezelf wel op waarde. Ik merk dat als ik dat niet doe, ik juist aan mijzelf ga twijfelen. Als ik een hoge prijs vraag, sta ik zelf ook meer op scherp; got to deliver. Het doet iets met je intrinsieke motivatie als de prijs fair is. En uiteindelijk heeft het mij niet belemmerd, want door die instelling kon ik juist dingen doen waar ik wél achter stond.
Die streber in mij is zeker niet verdwenen, maar een leuk leven leiden staat voor mij op nummer één. Als ik een rustweek wil nemen, dan doe ik dat gewoon en hoef ik mij daar niet schuldig over te voelen. Voor mij is succes lekker in mijn vel zitten, gezond zijn, dingen doen die ik leuk vind. Ik ga niet mee in het plaatje van een ander. Ik wil mijn eigen plaatje leven. Onze generatie is prikkelgevoelig en vindt heel veel dingen leuk. Emilie Wapnick heeft hier een hele interessante TEDTalk over gegeven. Waarom zou je moeten settelen met maar één passie als je er meerdere hebt? En waarom zou het verkeerd zijn om er meerdere na te volgen? Ik hoop zo dat er in de maatschappij meer vrijheid en acceptatie komt om al die interesses te ontdekken en uit te proberen. Ik ben nu naast PROJECT-R gestart met werken als stewardess. Gewoon omdat het mij fantastisch leek om dat te doen en omdat ik daar ook eigenschappen van mijzelf in kwijt kan die ik niet in PROJECT-R kwijt kan. Ik ben de designer van mijn eigen leven en ik wil af en toe wat anders en op die manier mijn wereld weer groter maken.
Ik kan iedereen aanraden om meer te doen van wat je energie geeft in plaats van wat er van je wordt verwacht of wat je denkt dat er van je wordt verwacht door je ouders, je vriendengroep of de maatschappij. Als jij drie wetenschappelijke studies hebt afgerond, maar eigenlijk veel liever duikinstructrice wil worden: doe dat dan. We hebben een papiertjes fetisj in Nederland, maar laat je daar niet door leiden. Het was doodeng om ontslag te nemen en mijn zekerheden op te geven. Maar toen ik dat eenmaal had gedaan, heb ik geen angst meer gehad. Nu denk ik met spannende dingen: kom maar door. Mijn leven wordt er alleen maar kleurrijker van.
Door: Marloes Bergeghe